Кога сончевата светлина ќе допре до океаните, водата силно ги апсорбира боите со долга бранова должина на црвениот крај од светлосниот спектар, како и светлината со кратка бранова должина, вклучувајќи ги и виолетовата и ултравиолетовата. Преостанатата светлина која ние можеме да ја видиме е претежно составено од сина бранова должина.
Но, понекогаш океанот може да добие и други нијанси, вклучувајќи ја и црвената и зелената доколку светлината се одбие од објекти кои лебдат покрај површината на водата, како седиментите или алгите. Сината боја на водата варира и врз основа на тоа колку е способна да ја апсорбира светлината. На пример, водата во чашата е проѕирна, бидејќи нема доволно водни молекули за целосно да ја апсорбираат светлината. Но, водата во океаните изгледа сина бидејќи нејзините молекули ја апсорбирале прво инфрацрвената, црвената и ултравиолетовата светлина, а потоа и жолтата, зелената и виолетовата. Сината светлина е најмалку апсорбирана.
